بی تو...

شعرهایم را

برای صندلی های گودی می خوانم

که با دهانی باز

در فکری عمیق، به خواب رفته اند...

تنها...صندلی غمگینی ست

که با آغوشی خالی از تو

برای دلتنگی آخرین عاشقانه ام دست می زند

و خواب دیگران را برمی آشوبد...

مرا ببخش اگر تنها

با تو شاعرم...!